«Με τον ενδεικτικό κατάλογο επιφανών νεκρών, που παραθέτει ο βασιλιάς της Πύλου στο κεφάλαιο των τρωικών παθών, υποβάλλεται ο τύπος του εξαρχής ματαιωμένου νόστου. Με την επόμενη έριν Αγαμέμνονα και Μενελάου προβάλλεται και συγχρόνως διχάζεται ο τύπος του συλλογικού νόστου, επιτρέποντας εφεξής την κατάτμησή του σε νόστους προσωπικούς. Με τα ονομαστικά παραδείγματα της επιστροφής του Διομήδη, του Νεοπτόλεμου, του Φιλοκτήτη και του Ιδομενέα (στα οποία συμπλέκει και τον δικό του γυρισμό στην Πύλο ο Νέστωρ) ορίζεται ο τύπος του άμεσου και ευτυχούς (δίχως απώλειες εταίρων) νόστου. Η συνοπτική πρώτα, διεξοδική έπειτα διήγηση της δολοφονίας του Αγαμέμνονα από τον Αίγισθο παραδειγματίζει τον τύπο του τραγικού εφέστιου νόστου. Τέλος, η αιγυπτιακή περιπλάνηση και η καθυστερημένη άφιξη του Μενελάου στη Σπάρτη, με τα μοιραία αποτελέσματά της για την τύχη του διάσημου αδελφού του, συμπληρώνει την τυπολογία με την εκδοχή τώρα του περιπετειώδους, ριψοκίνδυνου και όψιμου νόστου. Σε τούτο το στέμμα καλείται ο ακροατής της "Τηλεμάχειας" να εντάξει τον μείζονα νόστο του Οδυσσέα, αναγνωρίζοντας όχι μόνο προφανείς διαφορές, αλλά και λανθάνουσες με τα ελάσσονα παραδείγματα.»