Το περιοδικό που φέρει τον συνήθη για την εποχή τίτλο Αποθήκη, και τον πλήρη Παιδική Αποθήκη, υπήρξε το πρώτο ελληνικό παιδικό περιοδικό. Εμφανίστηκε το 1836, κυκλοφόρησε σε δύο τεύχη και απευθύνθηκε αποκλειστικά στα παιδιά. Δεν είναι ο προάγγελος του είδους, κατέχει την πολυπόθητη «πρωτιά».

Η σημασία του όμως δεν περιορίζεται στη πρώιμη εποχή της κυκλοφορίας του αλλά στο περιεχόμενό του, το οποίο απαυγάζει τις αντιλήψεις των κειμένων τα οποία απευθύνονται στην παιδική ηλικία, στις παιδαγωγικές αρχές οι οποίες τα συνοδεύουν και στις δειλές απόπειρες αποκόλλησης από τις επιταγές τους. Ο εκδότης, συγγραφέας όλων των κειμένων και ο πρώτος ο οποίος ανεπιτυχώς επιχείρησε να δημιουργήσει ένα αναγνωστικό κοινό ανάμεσα στους μαθητές, είναι ο συζητημένος και αμφιλεγόμενος εκπαιδευτικός, συγγραφέας, μεταφραστής, αξιωματούχος του υπουργείου της εκπαιδεύσεως, ο οποίος αργότερα εκδίδει με επιτυχία την Εφημερίδα των Μαθητών (και αργότερα Των Φιλομαθών) (1852-1881). Στο εξαιρετικά ενδιαφέρον αυτό περιοδικό διασταυρώνονται πολλά στοιχεία, τα οποία προετοιμάζουν πολλά για τα επόμενα χρόνια.

Στην έκδοση αυτή συζητούνται και τοποθετούνται θέματα τα οποία περιβάλλουν έκτοτε και ως το τέλος σχεδόν του 19ου αιώνα την παιδική φιλολογία. Η τοποθέτηση της βραχύβιας έκδοσης στην εποχή που εκκολάφθηκε, ο εκπαιδευτικός ορίζοντας, ο κοινωνικός και πνευματικός περίγυρος, όπως επισημαίνονται στην μελέτη αυτή, δίνουν το έναυσμα για ευρύτερες έρευνες και αναζητήσεις των φαινομένων της παιδικής λογοτεχνίας, που ήδη έχει πάρει το δρόμο της.