Πρωτοδημοσιευμένο το 1922 και οργανωμένο πάνω στη βάση έξι μεγάλων θεματικών ενοτήτων, το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα σχεδόν εξαντλητικό πανόραμα όλων όσα μπόρεσε να πει και να στοχαστεί η Δύση αναφορικά με τον Θεό, τον κόσμο και τον άνθρωπο, από την Αρχαιότητα ώς τους Νεότερους Χρόνους ή, ακριβέστερα, από το τέλος της Αρχαιότητας ώς τις απαρχές των Νεότερων Χρόνων. Θα μπορούσε κανείς να αρκεστεί στο να θαυμάζει τη γνώση που επιδαψιλεύει ο συγγραφέας, την τόσο εντυπωσιακή σε όγκο και αυτοπεποίθηση την πυκνότητα και την κομψότητα της γραφής του, καθώς ανασυγκροτεί τα διάφορα επιχειρήματα της ατέρμονης εκείνης διαμάχης στην οποία συνίσταται ο διάλογος μεταξύ των φιλοσόφων - βοηθούμενος βέβαια σε αυτό από την ηθελημένη αποφυγή κάθε είδους υποσημειώσεων και παραπομπών.

Το πράγμα όμως δεν σταματά εδώ. Ακόμη κι ο λιγότερο εξειδικευμένος αναγνώστης θα αντιληφθεί γρήγορα ότι τούτο το βιβλίο -βιβλίο δίχως προηγούμενο και δίχως όμοιό του- αποτελεί μια πρόκληση απέναντι στους επαγγελματίες ιστορικούς της φιλοσοφίας. Διότι αυτό που θέτει υπό αμφισβήτηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η κυρίαρχη αντίληψη αναφορικά με τις λεγόμενες «τομές» ή «επαναστάσεις» που υποτίθεται πως καθόρισαν την ιστορία της φιλοσοφίας. [Aπό τον πρόλογο του Πιέρ Ωμπένκ]