Αν δεν μπορεί να σβήσει από τον κόσμο η λύπη, η πίκρα και τα βάσανα, μπορεί τάχα να σβήσει η θύμησή τους; Κι αν ναι, τι απομένει όταν ο άνθρωπος μείνει δίχως τη θύμηση, που τον πονάει βέβαια όταν αναθυμάται τι έχει χάσει και κλαίει γι' αυτό, αλλά που όμως του στερεί κάθε ίνα συμπόνιας, πρώτα για τον εαυτό του κι έπειτα για το συνάνθρωπο;

Αυτό είναι το δώρο που απονέμει το φάντασμα στο σοφό καθηγητή. Κι η λησμοσύνη, που 'ναι ο κλήρος του πια από δω και πέρα, εξαπλώνεται σαν ύπουλη επιδημία, με κίνδυνο να αφανίσει ό,τι πιο ιερό κληροδότησε στον πολιτισμό ο Χριστός απ' το σταυρό του: τη Μεγάλη Συγγνώμη.