ΤΟΤΕ υψώθηκε μια επιτύμβια επιγραφή τέλους. Κι αυτό το τέλος μας αφορά όλους. Συναντιόμαστε από φθινόπωρο σε φθινόπωρο στα μπαρ, στα πεζοδρόμια. Με άχαρες κινήσεις μπαίνουμε σε ουρές, ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες σε υπηρεσίες. Δε διαμαρτυρόμαστε για τα τρωτά μας σημεία, λαβωμένοι όπως είμαστε παίρνουμε άδεια, παίρνουμε ανάσα. Κάνουμε τα πρώτα μας βήματα στην πατρίδα γλώσσα.