Το μυθιστόρημα αυτό δεν αναφέρεται στις κατακόμβες των πρώτων χριστιανικών χρόνων, αλλά σε ένα σύγχρονο υπόγειο θέατρο με το όνομα Κατακόμβη, και εστιάζει σε δύο πορτραίτα: ενός ταλαντούχου νεαρού καλλιτέχνη και ενός μεσήλικα Δασκάλου, ιεροφάντη της δραματικής τέχνης.

Ο Δάσκαλος ενθουσιάζεται με την αυθεντικότητα του νεαρού καλλιτέχνη και συγκλονίζεται από τα συμβάντα της ζωής του, που τροφοδότησαν και διαμόρφωσαν το ταλέντο του. Ο νεαρός, από την πλευρά του, ανταποκρίνεται ολόψυχα στον ενθουσιασμό του Δασκάλου, μαγεύεται από την τέχνη και την προσωπικότητά του, τον κάνει θεό του και τον τοποθετεί ψηλά σε βάθρο για να μπορεί να τον λατρεύει -όπως αρμόζει στους θεούς- από απόσταση.

Εξίσου ουσιαστικό όμως στοιχείο του μυθιστορήματος, ο καμβάς πάνω στον οποίο διαγράφονται τα γεγονότα και η ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ζουν και αναπνέουν τα πρόσωπα του έργου, είναι η δεκαπενταετία 1940-1955, που σφράγισε ανεξίτηλα την Ελλάδα και τους Έλληνες.