«Τω καιρώ εκείνο της Παλαιστίνης γινότανε να δούμε. Μύγα δεν προλάβαινες να χουφτώσεις και σου την πέφτανε δέκα Μεσσίες. Πώς να μη δημιουργηθεί έπειτα Μεσσιανατολικό;...» Δεν αντέχεις μία των ημερών η κυρά μου και τους παραλαμβάνει, γλωσσικώς εννοείται: «Βρε σεις, τόσους Εβραίους έχει η Διασπορά, εδώ θα μου κουρνιάσετε οι προφητογκόμενες; 'Αντε νσ πάτε να σταυρωθείτε, να ησυχάσει ο κοσμάκης σπίτι του!...» ... Ο Γειάσου όμως ήταν περίπτωση, σουπαναλέω! Είχε αυτό το κάτι που καίει, αυτό το...ναι, το οξυζενεσκουά».

Ιστορική αραβουρδέλα, αρτιούργημα Συνειρμικής ή μήπως τάχα μου παραλήρημα μνημειώδους βυζοδιαπλοκής; Ερώτημαν πηχτό! Ο Ευφραίμ ο Τύρος, μεγιστάνας της εβραϊκής γαλακτοκομίας, ξεδιπλοτυλίγει ένα αφηγηματικό σπαγγέτι που όμοιό του δεν έχει ρουφήξει ο ντουνιάς. Με σπαθάτη δεξιοτεχνία και ιστοριοδιφικό σεβντά κινητοποιεί μνήμες, αλιεύει ενοχές, παρενοχλεί τον βολεψηματία αναγνώστη και ταλιμπανίζει μια φαντασμαγορική τοιχογραφία 25 αιώνων. Ένα βιβλίο μεσσιανικού τοκετού. Ένας θρίαμβος αταξίας για την παρά φύση τάξη των καιρών μας.