Η Αγνή Στρουμπούλη, ενώ μοιάζει να την πνίγει αυτό το «εδώ», του παραδίδεται για να γευτεί τη μοναδικότητά του. Στα μικρά πεζά της - θα μπορούσε κανείς να τα ονομάσει «στιγμιότυπα» -καταπιάνεται με πολύ οικείες καταστάσεις, που μια ελάχιστη λεπτομέρεια τις αποσπά από την κατηγορία τού τρέχοντος και τις κάνει αληθινές...

Μοιάζει να γράφει μ’ όλο της το σώμα, που διαρκώς πάλλεται από την πνοή του αισθήματος. Όμως παρ' όλη την υλικότητα, τα κείμενά της μιλούν κυρίως γι' αυτό που αποσιωπούν, θαρρείς πως το χρέος της Τέχνης είναι να σε οδηγήσει στην άκρη του λόγου, εκεί που αρχίζει η σιωπή.