Ο καθένας που έχει μυηθεί στο ποιητικό ιδίωμα μπορεί να αντιληφθεί πως βρισκόμαστε πλέον μπροστά σε μια ώριμη ποίηση μορφολογικά και βαθιά απελπισμένη. Ιδίως τα ποιήματα που φαίνεται να γράφτηκαν στην ξενιτιά δεν πάσχουν τόσο από τη γνωστή νοσταλγία και δεν υποκύπτουν στο σύνδρομο της συναισθηματικής ιθαγένειας. Η ξενιτιά για την Σαπουντζή λειτουργούσε σαν μια πρόβα θανάτου, ως δοκιμή και δοκιμασία ενός άλλου τρόπου υπάρξεως ή σαν μια πρόγευση συμβίωσης με το Μηδέν. Και πάλι η ποίησή της δεν είναι εκτός κλίματος. Ανήκει, κρατώντας τις αρετές του προσωπικού ύφους και της αυτονομίας της, στη γενιά της και στα μοτίβα που η γενιά της καλλιεργεί.

Το 1993 είχα μεταφράσει για το Αμφιθέατρο τις Βάκχες. Η Ελευθερία μετείχε στο χορό της τραγωδίας. Την είχε ενθουσιάσει η απόδοση ενός στίχου του Ευριπίδη: Αιωνίως θητεύω στο κάλλος. Αφιέρωσε τη λίγη ζωή της στη θητεία του κάλλους και μας στέλνει από το νησί που ναυάγησε τη μποτίλια της, το στίγμα της μέσα στον ωκεανό «σε χρόνο αιωνίως ενεστώτα».

Κώστας Γεωργουσόπουλος