Αυτή η συνέντευξη-ποταμός, που ο Ντάνυ Κον-Μπεντίτ πήρε από τον ’νταμ Μίχνικ, «το πρόσωπο της γενιάς του που θαυμάζει περισσότερο», επιτρέπει μια ιδιαίτερη προσέγγιση στον αντιφατικό και, κατά κάποιον τρόπο, ανάστροφο κόσμο της πολωνικής κοινωνίας και του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Εξεγερμένος κομμουνιστής και ανεξάρτητος διανοούμενος στην αρχή, αριστερός και αντισοβιετικός στη συνέχεια, Εβραίος και φίλος της Καθολικής Εκκλησίας, Πολωνός πατριώτης και διεθνιστής, οξυγονοκολλητής εργάτης και συγγραφέας, ελεύθερος ταξιδιώτης στην Ευρώπη και φυλακισμένος στη Βαρσοβία, μετριοπαθής και καμικάζι, δηλωμένος εχθρός και πιστός συναγωνιστής του Βαλέσα - ο Μίχνικ ξετυλίγει εδώ μια πολυκύμαντη και πληθωρική αυτοβιογραφία, συνυφασμένη με την ιστορία της Πολωνίας πριν τη νομιμοποίηση της Αλληλεγγύης: από τις μαθητικές λέσχες και τη φοιτητική αντιπολίτευση ώς την KOR, την Αλληλεγγύη και τη συνάντηση εργατών και διανοουμένων, από τον αντίκτυπο της εισβολής στην Τσεχοσλοβακία και τη σταθεροποίηση του Γκέρεκ ώς τις απεργίες του Γκντανσκ και το πραξικόπημα του Γιαρουζέλσκι, από την αντιαυταρχική εξέγερση της δεκαετίας του '60 ως την «αυτοπεριοριζόμενη επανάσταση» της δεκαετίας του '80.