Στο Το άλογο, το ξωτικό κι ο θάνατος ο Μπάρντιν εκμεταλλεύεται τα παιχνίδια που μας παίζει η μνήμη καθώς και τα εύθραυστα όρια ανάμεσα στην τρέλα ως ιδιορρυθμία και την τρέλα ως ασθένεια για να πλάσει μια μαγική, μυστηριώδη ατμόσφαιρα και να προκαλέσει μια διαδοχή από απρόσμενα επεισόδια. Κι αν το σκοτάδι της τρέλας ή της αμνησίας εντείνει το αίσθημα της φρίκης, το καταλυτικό διάχυτο χιούμορ του Μπάρντιν επαναφέρει την ισορροπία.