Προέρχεται από την φράση του Γκαίτε: «Γκρίζα η θεωρία, Πράσινο πάντοτε το δέντρο της ζωής».

Μελαγχολικά αισιόδοξος, μέσα στην γκρίζα ατμόσφαιρα που διέρχεται ο πολιτισμός, διαισθάνεται το τέλος αυτού του πολιτισμού, αλλά πιστεύει στην συνέχιση της ύπαρξης του ανθρώπου, ακόμη και μετά έναν πιθανό μεσαίωνα που επέρχεται.

Τα διηγήματα διαπερνά μια αύρα αισιοδοξίας, που ένια τόσο απαραίτητη για τον άνθρωπο της εποχής μας.

Ο συγγραφέας αφήνει την αισιοδοξία αυτή να περάσει με τρυφερότητα στον αναγνώστη.