...Είχαμε πάει στη Λαμία με το άγαλμα του Βελουχιώτη, όπου ένιωθες την ανάσα τής Αθήνας. Στο Βόλο σε κάποιο βρόμικο ξενοδοχείο με μυθικό όνομα. Στο Πήλιο με τους ντόπιους να πουλούν κατακόκκινες καμέλιες ανάμεσα σε νερά και έξοχους βράχους. Στις Πρέσπες σ' εκείνο το τοπίο στον πάτο της γης.

Κι ύστερα τα Σαββατοκύριακα, που ζητούσα να φεύγω γιατί το μυαλό μου δε λειτουργούσε και πηγαίναμε στον Όλυμπο, σ' εκείνο το καταφύγιο με τον 'Αθω απέναντι και το Θερμαϊκό και τη Θεσσαλονίκη αντίκρυ και το κάστρο του Πλαταμώνα δεξιά κατά τη Θεσσαλία.

Κι άλλοτε πηγαίναμε στην Καβάλα περνώντας απ' τη δυτική πλευρά του χιονισμένου Παγγαίου, περνώντας από τις Πόρτες εκεί που ανάβλυζαν νερό οι πηγές, τις χρονιές που είχε βροχές και χιόνια. Κι ήταν και οι λίμνες στην επιστροφή με τις γάτες να λιάζονται στο χειμωνιάτικο ήλιο δίπλα στις καλαμιές. Στη Χαλκιδική πηγαίναμε στον ’γιο Πρόδρομο και στο Πόρτο Κουφό, ακούγοντας στο CD, με τη θάλασσα στον ορίζοντα, εκείνο το τραγούδι...