Η ανανέωση της λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας μας, σχετίζεται άμεσα με εκείνο που είναι και χαρίζει με τη παρουσία της στον άνθρωπο και στο κόσμο. Η ποιμαντική ευθύνη της Εκκλησίας είναι να οδηγεί το λαό στη λατρεία και να τον συναρμόζει στην οικοδομή του Κυριακού Σώματος, με σκοπό την σωτηρία, τη θέωση.

Η λατρεία είναι Λειτουργία - έργο συλλογικό του λαού του Θεού. στο φως της λειτουργικής Παραδόσεως επιβάλλεται το ξαναζωντάνεμα της συμμετοχής του λαού στα τελούμενα και ψαλλόμενα, η οποία όμως θα τελεσφορήσει, μόνον όταν αναφέρεται στη βιωματική μέθεξη, στη χαρούμενη εμπειρία της ελεύθερης και ολόθερμης αυτοπαραδόσεως όλων μας στη Χάρη του Θεού που εκχέεται μέσα στη μυστηριακή ζωή, ως κοινωνία του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος. Στη προοπτική αυτή οι πιστοί δεν είναι πια παθητικοί θεατές των τελουμένων, καθίστανται πλήρη και οργανικά μέλη του Σώματος, συγκροτούν την Ευχαριστιακή Σύναξη της τοπικής ωστόσο και Καθολικής Εκκλησίας.

Ένα τέτοιο εγχείρημα, οφείλει να στηρίζεται στη λειτουργική και πατερική Παράδοση. Αν η Εκκλησία δεν αναβαπτισθεί σ' αυτήν , τότε θα αυτοαναιρείται συνεχώς, ξένη και απόμακρη από την αποστολή, που της ανέθεσε ο Χριστός. Τότε απλώς θα διεκπεραιώνει τις ιερές τελετές και διεκπεραιωτικά θα αντιμετωπίζει τις πνευματικές ανάγκες των πιστών, δεν θα σώζει όμως τον άνθρωπο.

Με τις σκέψεις αυτές παραδίδεται το βιβλίο αυτό ως έκφραση αγωνίας απέναντι στα λειτουργικά πράγματα ένα κάλεσμα προς όλους μας, να συναισθανθούμε την ευθύνη μας απέναντι στο Χριστό και στη λατρεία που Εκείνος μας παρέδωσε, το χρέος μας απέναντι στον άνθρωπο για την σωτηρία του οποίου ο Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Δεν αποβλέπει το βιβλίο αυτό σε μια συλλήβδην ανατροπή της λειτουργικής πράξεως. Κυρίως αποβλέπει με τρόπο κριτικό και προσφεύγοντας στη λειτουργική παράδοση, να συμβάλλει στην ανάδειξη του λειτουργικού ήθους, στο ξαναζωντάνεμα της λειτουργικής ζωής και στην ενδυνάμωση και επανανοηματοδότηση κατά το γνήσιο λειτουργικό ήθος της αρχαίας Εκκλησίας, της λειτουργικής παιδεύσεως όλων μας.