Τρεις δρόμοι: ο πρώτος οδηγεί στο όνειρο, ή μάλλον στο «ονειρεύεσθαι», με αφετηρία ένα ιδιότυπο μυθιστόρημα ο δεύτερος στη μεταβίβαση, με αφετηρία τον Φρόυντ ο τρίτος στο επισφαλές καταφύγιο των λέξεων, με αφετηρία μια προσωπική εμπειρία.

Τρεις μορφές της ετερότητας, του ξένου στα μύχια του καθενός μας, οι οποίες μιλούν για την ελκτική δύναμη που ασκεί επάνω μας το ίδιο το πράγμα, το παντοτινά άπιαστο.

Τρία μικρά δοκίμια που θα μπορούσαν να έχουν μότο μια συμβουλή δοσμένη άλλοτε από ένα ζωγράφο: «Κλείσε τα μάτια του σώματος για να δεις πρώτα με τα μάτια του νου. Έπειτα ανάσυρε στο φως αυτό που είδες μες στη νύχτα».