ΗΜΙΣΕΜΝΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Πού να θυμάμαι πια πόσο υπέφερε ο πρωταγωνιστής της Πείνας του Κνουτ Χάμσουν, τι ζαλάδες είχε και τι παραισθήσεις. Ξέρω μόνον τώρα που μασουλώ αργά-αργά ένα ρετάλι από το μπράτσο του δερμάτινου καναπέ μου, εποφθαλμιώντας την καρδερίνα της γειτόνισσας, υπό τους πένθιμους ήχους των διαμαρτυρόμενων εντέρων μου που ακομπανιάρουν το μελαγχολικό άσμα don't cry for me Argentina, ότι είμαι έλληνας κι ότι η βαριά κληρονομιά της αρχαιότητας δεν πρέπει να μείνει αναξιοποίητη. Αν πράγματι η Πενία τέχνας κατεργάζεται τότε ίσως η οικονομική κρίση και η πείνα να είναι θεόσταλτες για να ενεργοποιηθεί ο εγκέφαλος. Και εφόσον οι έλληνες δεν καταφέραμε να μεγαλουργήσουμε επί των παχιών αγελάδων ούτε επί των τρελλών, μας δίνεται η τελευταία ευκαιρία μέσω των ισχνών.

Με εμένα αυτό συνέβη ακριβώς. Κι ενώ αυτό που συνήθως προείχε στην κεφαλή μου ήταν το στόμα μου, τώρα που το δύστυχο κατέστη ανενεργό και οι άμοιρες σιαγώνες μου, ένεκεν της ασιτίας, περιήλθαν σε τέτοια κατάσταση ακινησίας που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι γιόγκι, επιτέλους πήρε μπροστά το μυαλό μου. Πλήθος ιδεών και οραματισμών παράγω καθημερινά για τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης των Ελλήνων, διακρινόμενες από μεγάλη ευγένεια και ουδέν ίχνος βαρβαρότητας. Μερικές μάλιστα, μέχρι τη στιγμή της επισήμου δημοσιεύσεώς τους, μπορώ να τις αποδώσω περιληπτικώς ως εισαγωγή στην κύρια πρότασή μου στην οποία θα ήθελα ο αναγνώστης να φθάσει με το μαλακό. Οι δυο πρώτες έχουν προφανώς περάσει απ' το μυαλό κι άλλων και αφορούν πώληση περιουσιακών στοιχείων της χώρας που έχουν μισοπουληθεί ήδη. Όμως οι δυο επόμενες είναι τελείως φρέσκιες.