Κάποιες στιγμές στη ζωή μας αισθανόμαστε την ανάγκη να δημοσιοποίησουμε το σκοπό μας, τους στόχους μας τα συναισθήματα μας και τα βιώματα μας, με τρόπο μη συμβατικό, που να μην εντάσσεται στο πλαίσιο της καθημερινής μας διαλεκτικής. Προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε, να κατανοήσουμε και να περιγράψουμε τη σχέση των πεποιθήσεων μας με την πραγματικότητα μέσα από έναν εσωτερικό διάλογο τον οποίο ενίοτε, για λόγους που μόνον ο καθένας μας γνωρίζει, μας ενδιαφέρει να κοινωνικοποιήσουμε, προσδωκόντας τη συμμετοχή και άλλων πρόθυμων συνομιλητών. Αυτές, σε αδρές γραμμές είναι οι πρωτεύουσες σκέψεις που δημιουργεί η ανάγνωση του βιβλίου, του Δημήτρη Ραχούτη, η γραφή του οποίου ακροβατεί μεταξύ ενός ιδιότυπου πεζού και ενός πρωτόλειου ποιητικού λόγου.

Η ανάλυση των σκέψεων, των μηνυμάτων και των συναισθημάτων που απειθαρχούν και πολλές φορές αναβλύζουν μέσα από τις γραπτές εκμυστηρεύσεις και προτροπές του Δημήτρη Ραχούτη είναι ενέργεια παρακινδυνευμένη. Δεν μπορείς ποτέ να γνωρίζεις τις μύχιες και κρύφιες προθέσεις του συγγραφέα και εν προκειμένω ενός κειμένου που είναι προϊόν λογικής και συναισθήματος, υποσυνείδητου και συνηδειτού, καταστάσεων και αναμνήσεων. Μπορείς βέβαια να κάνεις υποθέσεις, μπορείς να επεξεργαστείς το μήνυμα από τη δική σου οπτική γωνία, αλλά το σημαινόμαινο δεν το αποκαλύπτεις στους άλλους, δεν τους προκαταλαμβάνεις. Τους αφήνεις το δικαίωμα να διαβάσουν και να κρίνουν...