Ο Μπλανσό αντιμετωπίζει τη λογοτεχνία ως την ενέργεια εκείνη του ανθρώπου η οποία είναι συνυφασμένη ζωικά με τον έσχατο κίνδυνο, τον υπέρτατο στόχο, τη δύσκολη δαπάνη ολόκληρου του ψυχισμού, την εντατική ευρύτητα, την κορυφαία διεκδίκηση, το πέρασμα στην άλλη όχθη, όπου τίποτα δεν είναι αυτονόητο, όπου καταρρίπτονται οι βεβαιότητες, αναποδογυρίζεται ο χρόνος, και η αρίθμηση αρχίζει από εκεί που τελειώνει ο κόσμος. Η λογοτεχνία είναι το τέλος του κόσμου.