Ένα καιρό οι Μαλαβόλια ήταν πολλοί σαν τις πέτρες στον παλιό δρόμο της Τρέτσα. Ήταν όλοι τους καλοί άνθρωποι και ικανοί θαλασσινοί, αντίθετα απ' ότι υποδήλωνε το παρατσούκλι τους. Το πραγματικό τους όνομα ήταν Τοσκάνικο, μα αυτό δεν σήμαινε τίποτε αφού από καταβολής κόσμου όλοι τους ήξεραν σαν τους Μαλαβόλια που είχαν πάντοτε βάρκες στη θάλασσα και κεραμίδια στον ήλιο. Τώρα στην Τρέτσα είχαν απομείνει μονάχα οι Μαλαβόλια του αφέντη Ντόνι, εκείνοι που ζούσαν στο σπίτι της μουσμουλιάς. Οι καταιγίδες, που είχαν σκορπίσει από δω κι από κει τους άλλους Μαλαβόλια, είχαν περάσει χωρίς να βλάψουν πολύ το σπίτι της μουσμουλιάς και τη βάρκα που ήταν αραγμένη στην ακροθαλασσιά.

Ο αφέντης Ντόνι, θέλοντας να ερμηνεύσει τούτο το θαύμα έδειχνε τη σφιγμένη γροθιά του -μια γροθιά λες κι ήταν από ξύλο καρυδιάς- διατρανώνοντας: «Το χέρι για να κουμαντάρει το κουπί πρέπει να το βοηθάνε και τα πέντε δάχτυλα ενωμένα». Έλεγε ακόμη: «Οι άνθρωποι είναι σαν τα δάχτυλα του χεριού το μεγάλο δάχτυλο πρέπει να φέρεται σαν μεγάλο, το μικρό δάχτυλο πρέπει να φέρεται σαν μικρό». Κι η μικρούλα οικογένεια του αφέντη 'Ντόνι ήταν πραγματικά φτιαγμένη όπως τα δάχτυλα του χεριού.