Ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους στοχαστές συνομιλεί με το έργο του Ντοστογιέφσκι, του Καμύ, του Δάντη και του Ουγκώ, πηγαίνοντας κατευθείαν στο κέντρο αυτού του έργου, χωρίς να βραδυπορεί και να αναλώνεται στην περιφέρειά του. «Αντί να εισαγάγω "απέξω"» εξηγεί ο ίδιος ο Ζιράρ «μια προκατασκευασμένη μέθοδο, θέλησα να αναζητήσω τη μέθοδό μου στους ίδιους τους συγγραφείς, όχι βέβαια σε όλους αλλά σ εκείνους που μου φαίνονται σπουδαιότεροι. Δεν απευθύνομαι ούτε στα θεωρητικά γραπτά -όταν υπάρχουν- αυτών των συγγραφέων ούτε στην αλληλογραφία τους ή σε άλλες περιθωριακές συνεισφορές τους αλλά στα ίδια τα έργα ή, καλύτερα, σε ορισμένα απ αυτά που τα θεωρώ τα σπουδαιότερά τους.» Το βιβλίο κλείνει με ένα δοκίμιο για τον Αντι-Οιδίποδα των Ντελέζ και Γκουαταρί.