Όταν του κόσμου ο βασιλιάς οδεύει προς τη δύση και πέφτουν οι εκατόπηχες σκιές του Ακροκορίνθου στ απόγκρεμα και στα ριζά του τιμημένου κάστρου κι έρχεται απρόσμενα πυκνή η δειλινή αποσκιούρα, τότε ξυπνάνε στο βουνό οι μνήμες κι οι νεράιδες, κι ακούς τη νύχτα κλάματα, θρήνους και μοιρολόγια παιδιών, αντρών και γυναικών, που αέναα σαλεύουν στο περιγύρι του καστριού, λες και σε ξόδι πάνε...
Μα πλειότερον ο καλπασμός μακραντηχάει αλόγου, που καβαλάει ο Σγουρός με τη γλυκιά του Ρήνα, σκορπώντας γύρω μουσική μιας θείας λιτανείας...