Ο Ορχάν, ένας Τουρκοκύπριος γιατρός που ζει στο κατεχόμενο μέρος της Κύπρου, αναστατώνεται από την είδηση ότι με τη μέθοδο του DNA αναγνωρίστηκαν τα οστά του Οδυσσέα, που από το καλοκαίρι του 1974 βρισκόταν στους καταλόγους των αγνοουμένων.
Η επιθυμία του Ορχάν να παραστεί στην κηδεία του Οδυσσέα είναι μεγάλη, αφού στην εφηβεία του είχε δεθεί μαζί του με πολύ στενή φιλία. Στο διάστημα που μεσολαβεί ως την κηδεία, αναπόφευκτα θα ζωντανέψουν στη μνήμη του τα χρόνια που πέρασαν από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 μέχρι σήμερα, που πλησιάζει τα εβδομήντα.

Στο βιβλίο ο αναγνώστης θα παρακολουθήσει αυτά τα πενήντα χρόνια του Τουρκοκύπριου γιατρού. Τα όνειρά του στην αρχή για μια τουρκική Κύπρο, τους αγώνες του, την αγαλλίασή του τον Ιούλιο του 1974, που είδε να αποβιβάζεται στην Κύπρο ο τουρκικός στρατός, και εν συνεχεία την απογοήτευσή του για το καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε στο νέο κράτος και τελικά τη διάψευση των ελπίδων του.
Ο Ορχάν συνειδητοποιεί την τραγικότητα της γενιάς του όταν ακούει στην κηδεία του Οδυσσέα τον Αλκαίο, παλιό αγωνιστή της ΕΟΚΑ, να κάνει λόγο για την τραγωδία της γενιάς του 1955.

«Τραγική γενιά η γενιά μας, κύριε Αλκαίο», του λέει μετά την κηδεία, «και για σας και για μας. ’μα παραδεχτούμεν όλοι, ημπορεί κάτι να γενεί στο μέλλον».