Δύο γυναικείες φιγούρες περπατούν αγκαλιασμένες στην όχθη μιας λίμνης. Ένα δεκάχρονο αγοράκι τις ακολουθεί συνεπαρμένο από την τελειότητα των ειδώλων τους, έτσι όπως καθρεφτίζονται πάνω στην παγωμένη υδάτινη επιφάνεια.

Ο Τζιμπέι δεν είναι πια ένα δεκάχρονο αγόρι, αλλά συνεχίζει να ακολουθεί τις δροσερές, ακτινοβόλες, αψεγάδιαστες σιλουέτες των νεαρών κοριτσιών. Η απρόσιτη τελειότητα της ομορφιάς τους έλκει σαν μαγνήτης τα τερατόμορφα πόδια του. Θα προτιμούσε να τις σκοτώσει ή να σκοτωθεί παρά να τις χάσει.

Η εμμονή της απόλυτης ομορφιάς και της απόλυτης ασχήμιας, της ολοκληρωτικής αποδοχής και της ολοκληρωτικής απόρριψης, του εφήμερου και της αιωνιότητας, της γεροντικής έκπτωσης και του θανάτου στοιχειώνει τον ήρωα του βιβλίου, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με παραισθήσεις, παρακρούσεις, φαντάσματα και φαντασιώσεις του παρελθόντος και του παρόντος. Η φευγαλέα ευτυχία που του προσφέρει η νοερή εγγύτητα με τη νεότητα και την ωραιότητα είναι η μόνη ψευδαίσθηση η οποία μπορεί να τον λυτρώσει από τα στοιχειά που τον βασανίζουν.