Η ονειροβάτις Τατιάνα Γκρίτση-Μιλλιέξ εισχωρεί επίμονα στους μισοσκότεινους χώρους που συνωστίζονται οι ανομολόγητοι φόβοι κι οι επιθυμίες, παίζοντας ένα οδυνηρό παιχνίδι ταυτότητας με το πρόσωπο της Τιτίκας των παιδικών της χρόνων, που κρύβεται και φανερώνεται αδιάκοπα στις δίπλες της γραφής.

Τα λογοτεχνικά της όνειρα υφαίνουν έναν ιστό από ορατά κι αόρατα νήματα, που απευθύνονται στη διαίσθηση, στη σκέψη, στην όραση και στη μνήμη του αναγνώστη. Ελκύεται και προσανατολίζεται από μια αμφίσημη, σκοτεινή παρόρμηση, δημιουργώντας πεδία έντασης, φυγής, τρόμου και γοητείας, τα οποία αλληλεπηρεάζονται και προσδίδουν στη γραφή της εκείνη την αναγκαία αίσθηση διάχυσης του ψυχισμού. Οι ποιότητες αυτής της λεκτικής ρευστότητας είναι το χαρακτηριστικό της αισθητικό επίτευγμα.

Γιατί προσεγγίζοντας το ονειρικό στοιχείο ως ένα πυρακτώδες υλικό, δεν αυτοαναλύεται ούτε επιτρέπει εύκολες προσβάσεις ερμηνείας, δηλαδή δεν παραπέμπει απλουστευτικά ούτε στο λαϊκό ούτε στον επιστημονικό ονειροκρίτη. Αφήνεται μόνο με εμπιστοσύνη, σοφία και δέος στη συγγραφική της διαίσθηση, να την οδηγήσει ως τις σκοτεινές σχισμές του άσχημου, του τερατώδους και του επιθυμητού.