Αν ένιωθα την επιθυμία να είμαι απλώς μια μαριονέτα στα χέρια της; Δεν το νομίζω, γιατρέ, όχι κατά βάθος. Ίσως αυτό να έλεγα στον εαυτό μου, καθησυχάζοντάς τον με τη βολική δικαιολογία του θύματος, της ανυποψίαστης ηρωίδας του παραμυθιού που περιπλανιέται χαμένη στο στοιχειωμένο δάσος ώσπου η μοίρα να τη φέρει στην πύλη του ακαταμάχητου κάστρου των ηδονών, ναι, σίγουρα αυτό έλεγα, αφού, ως κατάσταση, η απώλεια της βούλησης μου ταίριαζε γάντι. Υπήρχε αυτό, και κάτω απ' αυτό, στα βάθη που εσύ ψάχνεις με τόση επιμονή, γεωλόγε των ψυχών, στις βαθύτερες, τις πιο παλιές, τις αρχαιότερες διαστρωματώσεις, μια πραγματικά αθώα, πρωτογενής όπως θα έλεγες, ανάγκη να ζήσω το παραμύθι.

Για μια φορά στη ζωή μου, ήθελα να αφεθώ χωρίς αναστολές και χωρίς περισπασμούς σε κάτι μαγικό, παραμυθένιο, κι ας μην ήταν το τέλος του αίσιο, δε μ' ένοιαζε -εννοείται ότι δε μ' ένοιαζε- το τέλος. Για να το πω αλλιώς, γιατρέ, για όσο κράτησε εκείνος ο φωτεινός χειμώνας, μ' ένοιαζε μόνο η στιγμή, αυτή στην οποία τόσο εύστοχα είχε αναφερθεί η Ηλέκτρα. Το μέλλον δεν ήθελα πια να το σχεδιάζω, όσο κι αν άλλοι είχαν ήδη αρχίσει να το κάνουν για λογαριασμό μου.