Από τις αρχές περίπου του 20ού αιώνα η Κοινωνική Ανθρωπολογία διαχωρίστηκε από την Ιστορία και περιορίστηκε στην ανάλυση των κοινωνικών δομών στη συγχρονία. Σ' αυτό συνέβαλε η επικράτηση του νεοθετικισμού, αλλά και η αποικιοκρατική αντίληψη που αντιμετώπιζε τους «πρωτόγονους» ως λαούς «χωρίς ιστορία», άρα και χωρίς μέλλον.

Η προσέγγιση της ιστορίας από την Κοινωνική Ανθρωπολογία, που συντελέστηκε στη δεκαετία του 1980, αποτέλεσε θεωρητική τομή με μεγάλες συνέπειες. Εισάγοντας την ιστορική διάσταση στο αντικείμενό της, η Κοινωνική Ανθρωπολογία εισήγαγε ταυτόχρονα την πολιτική διάσταση και οδηγήθηκε σε νέους προβληματισμούς, π.χ. σχετικά με το ρόλο του ενεργού υποκειμένου και τις σχέσεις μεταξύ ατόμου και κοινωνίας ή μεταξύ συμβάντος και δομής. Το αποτέλεσμα ήταν να αναδυθούν πολλά θεωρητικά ρεύματα. Αντίστοιχες επιπτώσεις πάνω στην Ιστορία είχε η ιστορικοποίηση της Ανθρωπολογίας. Της πρόσφερε νέα πεδία έρευνας και, κατά συνέπεια, νέες κατηγορίες και νέους προβληματισμούς, πολλοί από τους οποίους διατυπώθηκαν στο πλαίσιο του μεταμοντερνισμού.

Το βιβλίο εξετάζει την πορεία των σχέσεων μεταξύ της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και της Ιστορίας, την προώθηση της θεωρητικής σκέψης μέσα από τη συνάντησή τους, την προσφορά της Ανθρωπολογίας στην ανάλυση της έννοιας του χρόνου, καθώς και τα σύγχρονα προβλήματα του κριτικού αναστοχασμού.