Η κρίση της ευρωπαϊκής ύπαρξης έχει μόνο δύο διεξόδους: είτε την έκπτωση της Ευρώπης και την αποξένωσή της μακριά από το οικείο της ορθολογικό νόημα της ζωής, δηλαδή την κατάπτωσή της σε εχθρότητα απέναντι στο πνεύμα και σε βαρβαρότητα, είτε την αναγέννηση της Ευρώπης μέσα από τη φιλοσοφία και χάρη σε έναν ηρωισμό του λόγου που θα υπερβεί οριστικά τον νατουραλισμό. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της Ευρώπης είναι η κόπωση. Αν δώσουμε τη μάχη ενάντια στον κίνδυνο των κινδύνων ως «καλοί Ευρωπαίοι», επιδεικνύοντας εκείνη την ανδρεία που δεν φοβάται ούτε και μια μάχη δίχως τέλος, τότε, μέσα από την πυρκαγιά του μηδενισμού της απιστίας και μέσα από τη φωτιά που σιγοκαίει (τη φωτιά της αμφισβήτησης για την ανθρώπινη αποστολή της Δύσης), μέσα από τις στάχτες της μεγάλης κόπωσης, θα έρθει στην επιφάνεια ο Φοίνιξ μιας νέας εσωτερικότητας της ζωής και μιας νέας ανύψωσης του πνεύματος ως ενέχυρο για ένα υψηλό και μακρινό ανθρώπινο μέλλον: καθώς το πνεύμα και μόνο το πνεύμα είναι αθάνατο.