Οι ιστορικές στιγμές που διανύουμε, μετά και την υπαγωγή της Ελλάδας στο καθεστώς του «μνημονίου» και του «Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος» φαίνεται πως αφήνουν διακριτό το σημάδι τους στη γλώσσα. Από την άλλη, η εξουσία δίνει την εντύπωση ότι επιστρατεύει το εργαλείο της γλώσσας για να δομήσει «νέες πραγματικότητες».

Με λεπτή ειρωνεία και αναλυτική σκέψη η συγγραφέας επιχειρεί να μετατρέψει την καθημερινή κραυγή σε προτάσεις διαρκείας και ανάγνωσμα αναστοχασμού. Η γλώσσα της ιεραρχίας αποκρυπτογραφείται για να αποκαλυφθούν οι βαθύτερες σκοπιμότητες του λόγου της δημόσιας σφαίρας.

Τα ανά χείρας κείμενα υπερβαίνουν την καυτή επικαιρότητα και στοχεύουν στην ανάγνωση της γλώσσας της κρίσης ανάμεσα και πίσω από τις γραμμές. Με αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης οδηγείται από τις επιφανειακά αγαθές δομές στηνκριτική ανάγνωση και στην αυτοσυνειδησία.