Ο Αρεταίος υπήρξε ένας ποιητής που έγινε γιατρός και επειδή δεν έγραψε ποίηση, αποφάσισε να μεταφέρει την ποίηση στα ιατρικά του βιβλία. Και άν χάθηκε εξ αιτίας της γλώσσας του, σήμερα επιζεί για τη γλώσσα του, αφού όλη, σχεδόν, η αρχαία ελληνική ιατρική είναι θαμμένη στο κοιμητήριο της Επιστήμης. Η γλώσσα του, για την οποίαν πρέπει να ήταν περήφανος όταν την έγραφε, ήταν αυτή που ταπείνωσε την ιατρική του προσωπικότητα.

Οι ιατρικές πρωτοπορίες του Αρεταίου δεν διέσωσαν ούτε την παρουσία του ούτε την ευδοξία του, επειδή μαζί με αυτές παρεισέφρησαν και κάποιες οπισθοδρομήσεις, ενώ προτάθηκαν και παράτολμες θεραπείες για κάποια νοσήματα, οι οποίες αμαύρωσαν τη φήμη του. Σήμερα ο Λρεταίος μπορεί να διαβαστεί περισσότερο σαν ποιητής και λιγότερο ως ένας σπουδαίος Ασκληπιάδης.

Και σκέφτομαι μήπως η γλώσσα που τόσο αγάπησε, η ίδια η γλώσσα του, που τόσο τη φρόντισε στα γραπτά του, υπήρξε η αιτία της απόρριψης και της λήθης της ύπαρξής του από τους μεταγενέστερους γιατρούς. Και δεν αποκλείω μήπως ο Ασκληπιός, ο Έλληνας θεός της Ιατρικής, τον τιμώρησε έτσι για την αλαζονεία του, επειδή κάποτε είπε, ότι «ούτε και οι θεοί μπορούν να θεραπεύσουν όλα τα νοσήματα», αφού για το ίδιο παράπτωμα, την άλαζονεία, τιμώρησε ο Δίας και τον θεό, επειδή έλεγαν ότι θεράπευε -άρα μπορούσε-όλους τους άρρωστους. Και η λήθη ένος μεγάλου γιατρού, ίσως, μετράει όσο και ο θάνατος ένος ανθρώπινου αρχαίου θεού.