Κάνω έναρξη από την έκφραση της πιθανολογούμενης απαρέγκλιτης πεποίθησης του πνευματικού συνόλου των Νεοελλήνων: το χρέος που επωμιζόμαστε από τη δυσβάσταχτη προγονική μας παρακαταθήκη μάς επιτάσσει να είμαστε προγονολάτρες και όχι προγονόπληκτοι, όσο και αν το γεγονός αυτό αποτελεί, κατ' επίφαση, παραδοξολογία.

Οφείλουμε δηλαδή τα θετικά πνευματικά και βιοτικών συνθηκών στοιχεία όχι μόνο να τα επιδοκιμάζουμε, αλλά και να επιδιώκουμε την αφομοίωση ή έστω την προσέγγισή τους τα αρνητικά όχι μόνο να τα αποδοκιμάζουμε, αλλά και να τα περιθωριοποιούμε ή ακόμη απλώς και να μην τα αποδεχόμαστε.

Ως ενδεικτικά της δεύτερης περίπτωσης μνημονεύω τα ομοφυλοφιλικά φαινόμενα της αρχαιότητας σχετικά με τις βιοτικές συνθήκες και, αναφορικά με την πολιτισμική μας κληρονομιά, τη διαχρονικά αναγνωρισμένη ρήση - ιερή παρακαταθήκη των αρχαίων «νους υγιής ?ν σώματι υγιει». Εννοώ ότι δεν πρέπει να αποδεχόμαστε ούτε καν το ελάχιστο από τα πνευματικά μας προϊόντα άκριτα και αβασάνιστα, αλλά να το αντιμετωπίζουμε απόλυτα ορθολογιστικά, γιατί μόνο την αλήθεια οφείλει να έχει κάθε μελετητής στο στόχαστρό του.