Μια κατάθεση ψυχής, στιγμών, εικόνων, που εναλλάσσονται σαν εποχές, σαν ώρες της ημέρας, άλλοτε σκοτεινές και άλλοτε γεμάτες φως.

Καταγραφές συναισθημάτων και αποτυπώματα σκέψεων, σε μια εποχή που όπως πολύ αληθινά διατυπώνει: «οι άνθρωποι πλέον δε μιλάνε, δεν κοιτούν».

Στο βιβλίο, τα ποιήματα ξεδιπλώνονται σαν πέρασμα μέσα από τα κεφάλαια της ζωής μας. Μέσα από τα τριάντα ομολογητικά ποιήματα αυτής της συλλογής αντιλαμβάνεται αμέσως ο αναγνώστης πόσο πολύ τον αφορά το καθένα από αυτά. Βιώματα όλων μας -γλυκές αναμνήσεις, προβληματισμοί, προδοσίες, απώλειες, έρωτας, λαχτάρα κ.ά.- αποκτούν πνοή μέσα από τον ποιητικό λόγο της Κατερίνας Μαρτζούκου.

«Σαν πόρτα στο χρόνο, σαν πόρτα στο χθες» η συλλογή αυτή, όπως εξάλλου και ο ποιητικός λόγος, μοιάζει να βρήκε φωνή μετά από μεγάλα διαστήματα σιωπής για να βρει την κατάλληλη στιγμή να αρθρωθεί και να μας αγγίξει όλους τόσο βαθιά.