Που λέτε, κάποτε στην αρχαία Έφεσο, κυκλοφορούσε ένας κουζουλός που τον ελέγανε Ηράκλειτο και οι συντοπίτες του αφού δεν τον εκαταλάβαιναν, τον θεωρούσαν σκοτεινό και τον απέφευγαν. Όταν κατέβαινε στην αγορά (κι ήτανε ξακουστή η αγορά της πόλης) κι αρχίνιζε να απαγγέλλει, τον ατένιζαν βαριεστημένα και μετρούσαν από μέσα τους μέχρι να τελειώσει. Εκείνος τότε θύμωνε πολύ και τους εφώναζε, παρεόντας απείναι, δηλαδή, αν και παρόντες, είστε απόντες. Αυτό που λέμε σήμερα, μιλάω σε τοίχο. Πέρασαν χρόνια και οι κατοπινοί τον ανακάλυψαν, όπως τον κάθε παραγνωρισμένο. Μαζέψανε αποσπάσματα από τα λόγια και τα λιγοστά γραφτά του, βρήκανε και μια προτομή που άλλοι την πιστεύουν κι άλλοι την αμφισβητούν, και τον κατέταξαν στους μεγάλους σοφούς. Τάχα μου πως ασχολήθηκε με τη ροή του χρόνου, με τον πόλεμο και με το λόγο τον κοινό και τον ξεχωριστό και με την αρμονία του κόσμου. Και άλλα περισπούδαστα ανακαλύψανε στα σπαραγμένα του γραφτά και τα ορθώσανε προμετωπίδα, για να δικαιολογήσουν τις δικές τους εμμονές και τις ανόσιες πράξεις του καιρού τους. Ή μήπως από ενοχές για τη στενότητα του πνεύματος των Εφεσίων; Μα κάποιο απόβραδο στα μέσα του αιώνα, εκεί που δάγκωνα μια ελιά και η σκέψη μου γυρόφερνε σαν παλαιά ρομβία, μου φάνηκε πως άκουσα την ίδια ηχώ: απείναι, που θα πει, προχώρα και μη γυρνάς, για να 'σαι πάντα εδώ. Ξέχνα και τον Ηράκλειτο και το κουβεντολόι. Ζύγισε το βήμα, χτύπα τις παλάμες, κόψε την τράπουλα και σφύρα. Κοίτα να είσαι στην ώρα σου. Ρίξε και μια γυροβολιά, δεν βλάπτει. Στερέωσε το φακό στα δέκα μέτρα. Η φιλοσοφία χαράζει το μέτωπο και κατρακυλά. Μια θηλυκή ανησυχία διπλώνει και παραφυλά. Γι' αυτό, ξεκινά με την πούλια. Να καταγράψεις με το δάχτυλο την ξηρασία. Δρομαίος, πάντοτε σύγχρονος και δίχως μυστικά. Και μέσ' στην αγορά, βρες το δικό σου κιόσκι.