Έρωτας:
Κορίτσι μου, μεγάλωσες και παίζεις με τις κούκλες
στάλα μυαλό δεν έβαλες στις πονηρές σου μπούκλες;
Ο Λίβιος ο βασιλιάς άντρας, νέος, όμορφος πολύ,
εσένανε γυρεύει, εσένανε καλεί,
εσένα συλλογίζεται και χάνει τη ζωή του,
γιατί σε θέλει σαν τρελός, ολόψυχα δική του.
Κι εσύ αντί να αιστανθείς, το παίζεις και διστάζεις,
κι όταν σου γράφει σοβαρά, μας κάνεις πως νυστάζεις.
Θαρρείς πως είναι εύκολα τα πράγματα της Φύσης
νεράκι μόνο γάργαρο στο στόμα κρύας βρύσης
δροσοσταλίδες μήπως, στα χείλη μιας πηγής;
Και τον πόνο αποφεύγεις της δικιάς μου πληγής;
Τόσο πολύ στο είναι σου θες, μόνη, να πνιγείς;
Μπρος!
Ρίξε τη μύτη κι άκουσε τους χτύπους της καρδιάς σου εσύ που θες όλοι να σφάζονται, στην άκρη της ποδιάς σου.

Σηκώνει αργά το τόξο του και την τοξεύει κατάστηθα.
Το όνειρο σβήνει η Ροδή ξυπνάει αλαφιασμένη.