ΤΟΜΟΣ Α

«Θυμήσου τον πατέρα σου, θεόμορφε Αχιλλέα, θα 'χει τα χρόνια μου. Είναι ακόμα ζωντανός ακούω, χαίρεται κι ελπίζει πως θα 'ρθει μέρα που θα υποδεχθεί το γιο του στην πατρίδα. Αλλά εγώ ο άμοιρος που γέννησα άξιους γιους στην Τροία τη μεγάλη, - είχα πενήντα γιους όταν ήρθαν εδώ οι Αχαιοί, κι ο ’ρης μου τους ξέκαμε. Τον ένα και ξεχωριστό, τον πρόμαχο της Τροίας Έκτορα, τον σκότωσες εσύ τελευταία αμοινόμενον περί πάτρης... Γι' αυτόν έρχομαι τώρα εδώ φέρνοντας άπειρα άποινα. Σεβάσου, Αχιλλέα, τους Θεούς φέρε στο νου σου τον πατέρα σου και μένα ελέησε. Εμένα τον ελεεινότερο που υπόμεινα αυτό που κανείς θνητός πάνω στη γη δε γνώρισε, το χέρι του φονιά του γιου μου να φιλεί το στόμα.

Αυτά τα λόγια άναψαν τον καημό στον Αχιλλέα και για τον δικό του τον πατέρα κι έπιασε τον Πρίαμο από το χέρι κι έπιασαν κι οι δυο το θρήνο, ο ένας για τον Έκτορα τον πολέμαρχο να κλαίει, να μύρεται και να κυλιέται στα πόδια του Αχιλλέα, κι ο Αχιλλέας πάλι να κλαίει και να ολοφύρεται μια στου πατέρα του τη θύμιση και μια στου φίλου του του Πάτροκλου».

ΤΟΜΟΣ Β

Ο Έκτορας κι οι σύντροφοι φέρνουν την Ανδρομάχη. Την Ανδρομάχη την αυρή, τα φωτοβόλα μάτια. Απ' την Πλακιά τη φέρνουνε κι από την άγια Θήβη οπούχει τις πολλές πληγές τις κρουσταλένιες βρύσες. Απ' τ' αλμυρό το πέλαγο τη φέρνουνε με πλοίο μαζί στο πλοίο φέρνουνε και τα καλά της νύφης, χρυσά βραχιόλια κι υφαντά λαμπρά και πορφυρένια, πολλά στολίδιαν ακριβά και πλήθος μπιχλιμπίδια, κι αργυροελεφαντόδετα αμέτρητα ποτήρια που μ' εντολή φορτώθηκαν του αγαπητού πατέρα. Κι έφτασε η διάδοση γοργά στην Τροία και στους φίλους κι ευθύς στους δίφρους ζέψανε τα δυνατά μουλάρια, κι όλοι απάνω ανέβηκαν άντρες, παιδιά, γυναίκες κι απόκοντα και οι σεμνές καλλίσφυρες παρθένες και κάπως πιο ξεχωριστά οι κόρες του Πριάμου. Και μύρα ανακατεύτηκαν με διόσμο και λιβάνι κι οι πρώτες Τρωαδίτισσες με δυνατά πνευμόνια τον τοξοβόλο Απόλλωνα καλούσαν το λυράρη, να υμνήσει τους ισόθεους Έκτορα κι Ανδρομάχη.

ΤΟΜΟΣ Γ

«Σας εξορκίζω λοιπόν για ύστατη φορά. Υπερασπίστε την πόλη και τον πολιτισμό μας. Υπερασπίστε την Αθήνα και τη Δημοκρατία απ' όλους τους εχθρούς της εσωτερικούς ή εξωτερικούς, Έλληνες ή Βαρβάρους, ιερωμένους ή κοσμικούς, εχθρούς της Δημοκρατίας, κρατήστε αδούλωτη την Πόλη και το λαό της Αθήνας. Μη διστάσετε να διαθέσετε όλους τους θησαυρούς της Ακρόπολης αν χρειαστεί, κι όλον τον διάκοσμο που κοσμεί ναούς, μνημεία, δημόσια μέγαρα, σπίτια μας και γυναίκες μας. Μη λήσμονείτε την τελευταία επιδρομή των Βαρβάρων. Είναι κοντά μας το 480 όπου τα ρήμαξαν, τα λεηλάτησαν, τα πυρπόλησαν όλα, από την Ιερή μας Ακρόπολη έως τα πέρατα της Αττικής. Αλλά οι Αθηναίοι πατέρες μας είχαν την ευψυχία ν΄ αρπάξουν την ελευθερία της λεηλατημένης πατρίδας από του Ξέρξη τα δόντια, δίνοντάς του μάθημα που οι Βάρβαροι θα το θυμούνταιόσο υπάρχουν»

ΤΟΜΟΣ Δ

Εκείνα τα χρόνια μάλιστα στην επαρχία, στο χωριό, ο δάσκαλος - όχι μόνο για τα παιδιά παρά και για τους μεγάλους - ήταν κάτι σαν αδελφός του Θεού, σαν άμεσος βοηθός του, που μαζί σχεδιάζανε και οικοδομούσαν και τη στήνανε μέσα στο χάος τη δημιουργία του κόσμου.

Μ' όλον που η Γαλάτεια ήρθε στον κόσμο όταν η πατρίδα ήταν βουτηγμένη στο πένθος και την οδύνη από τη μικρασιατική καταστροφή, στο σχολείο, σε όλο το δημοτικό, ευτύχησε κι από δασκάλους κι από βιβλία. Τις δύο πρώτες τάξεις τις έβγαλε με την κυρία ..., μια νεαρή δασκάλα από γειτονικό χωριό, σοβαρή κι ευσυνείδητη, με ζήλο και αφοσίωση στο έργο της. Αλλά ο δάσκαλος, που μ' αυτόν έβγαλε τις άλλες τέσσερις τάξεις του δημοτικού έμεινε στην ψυχή και στο νου της, το ιδανικό, αξεπέραστο πρότυπο δασκάλου. Μορφή, παράστημα, ματιά, φωνή, όλα, όλη του η συγκρότηση, μάλιστα η μαγεία της διδασκαλίας του, ήταν εγγύηση για την πιο καλοσυνάτη, σοφή, σοβαρή, παιδευτική προσωποποίηση διδάχου, για να τα πλάσει τ' αμάλλιαγα ξεπεταρόνια σε υπεύθυνους πολίτες και μέλη κοινωνίας.