Μια κινεζική παροιμία λέει πως το πιο σκοτεινό μέρος της νύχτας βρίσκεται κάτω από τη λάμπα του δρόμου. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύσει και για την ποίηση σε ό,τι αφορά στις μεγάλες «σιωπές» ή στις μεγαλόστομες δηλώσεις της. Οι ολικές αυτές εκλείψεις της ζωής, ή οι ολόθυμες δηλώσεις, άλλοτε συνειδητές, άλλοτε ασυνείδητες, διαμορφώνουν την ποίηση και την ποιητική δράση.

Συχνά αντιφάσκουν, ανοίγουν ανεπίδοτους λογαριασμούς και βραχύβιες συμβάσεις με την ευρύτερη παράδοση. Αρέσκονται στην ώρα του μαγικού «πέπλου» πάνω στα πράγματα, που καλύπτει ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτει -περιούσια σύμπτυξη του γερμανικού ρομαντισμού. Οι Σεφέρης, Εγγονόπουλος, Καβάφης, Εμπειρίκος, Ελύτης, Χαραλαμπίδης, Καρέλλη και Κεφαλά, ο καθείς με το δικό του/της τρόπο, τοποθετούνται στα παραπάνω ζητήματα. «Σημαδεύουν» τον ποιητικό χώρο, το σκοτεινότερο μέρος της βραδιάς, κάτω από τη φωτεινή λάμπα του πιο δημόσιου δρόμου.