Σφράγισα μέσα σου κι έγινα το μήνυμα σου. '
Ετσι διάνυσα χρόνια απερίσπαστος την απόσταση από ναυαγό σε ναυαγό.
Ολοι με έπιαναν στο βλέμμα τους με λαχτάρα
και ομολογούσαν αδίστακτα:
"Κι εγώ μόνος μου και η έρημος είμαι"
Και ο τελευταίος:
"μειώνεσθε και αραιώνετε
και προσεύχεσθε κατά μόνας.
Γιατί και το δέντρο
-είτε της ζωής,είτε της γνώσης-
από τον ξεριζωμό του φαίνεται".
Και εγένετο θάλασσα
που χωρίζει τους ανθρώπους.