Μνήμες και βιώματα ενισχυμένα με τη νοσταλγία, ίσως και την πίκρα, εποχών, συνηθειών και ανθρώπων που εξέλιπαν δια παντός, αναστηλώνονται και ζωντανεύουν μέσα στις σελίδες τού Ψάρι με κεφάλι και ουρά.

Μετανάστες που ξεκίνησαν να βρουν την τύχη τους απ' τα αιγαιοπελαγίτικα νησιά στις πιο μακρινές άκρες του κόσμου, κι άλλοι που ήρθαν για τον ίδιο λόγο απ' τους καθημαγμένους τόπους τους, πρόσφυγες, καταδιωγμένοι, απόκληροι, αλλά και χαρακτηριστικοί για τις ιδιορρυθμίες τους τύποι συνωθούνται και διαλέγονται στις ίδιες σελίδες.

Μάνες και γιαγιάδες, που χαϊδεύουν και φιλούν τις φωτογραφίες παιδιών και εγγονών τους, που δεν τα είδαν ή δεν θα τα δουν ποτέ, παπάδες που αντί παρηγοριά και παραμυθία μοιράζουν φόβο και απειλές σε συνδυασμό με μια ακατασίγαστη επιθυμία νόστου, γιατί «Όσο καλά και να τα φτιάξεις, κόρη μου, εκεί στην ξενιτιά, τόσο καλά όσο στον τόπο σου δεν γίνονται».