Το μυθιστόρημα αυτό, ένα από τα κορυφαία της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας, αποτελεί υπόδειγμα μιας αυθύπαρκτης πραγματικότητας, πλασμένης από μια δημιουργική φαντασία που εκρήγνυται. Το τερατόμορφο παιδί, οι Γριές της Μονής και ο επινοημένος από τον Δονόσο λαϊκός μύθος είναι οι πυρήνες μιας πολυεπίπεδης ιστορίας, όπου κυριαρχούν οι μεταμφιέσεις και τα διφορούμενα. Η λογική της αφήγησης είναι η χαώδης λογική του ασυνείδητου, που δεν έχει Θεό και ψάχνει τη δική του συνοχή για να εκφράσει έναν κόσμο αποσύνθεσης και απόλυτης μοναξιάς.