Ευγενία: Πρέπει να έχω την κατάρα της κυρίας Χάβισαμ από τις Μεγάλες Προσδοκίες. Είμαι καταδικασμένη να περιμένω έναν άντρα ο οποίος δεν εμφανίζεται ποτέ. Ίσως πρέπει να δεχτώ τη μοίρα μου, να εφοδιαστώ με μια κουνιστή καρέκλα, να κλειστώ μέσα σ' ένα δωμάτιο και να κουνιέμαι ανάμεσα σε ιστούς αράχνης και κουβάδες σκόνης, παύοντας να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου προγραμματίζοντας αδιέξοδες συναντήσεις...

Αλεξάνδρα: Ίσως είναι καιρός να δηλώσω παραίτηση απ' τη δουλειά, να μελετήσω τα πάντα γύρω απ' τη δύναμη του μυαλού κι έπειτα να αυτοσυγκεντρωθώ για μέρες ολόκληρες μπροστά απ' την ανοιχτή τηλεόραση, με στόχο ο Λούις Μάριο να πηδήξει μέσα απ' την οθόνη και να μου δηλώσει γονυπετής ότι εγώ είμαι το πεπρωμένο του στη ζωή και όχι η Κορίνα η αγριόγατα. Στην πραγματικότητα, η προσκόλληση στην τηλεόραση μου δίνει το ελαφρυντικό για την ανύπαρκτη κοινωνική ζωή μου: θα μπορούσα να έχω κοινωνική ζωή αν το επεδίωκα. Απλώς δεν ήθελα να χάσω το επόμενο επεισόδιο.

Η Ευγενία βιώνει τη μοναξιά της παράνομης σχέσης. Η Αλεξάνδρα δραπετεύει διαρκώς στη ζωηρή φαντασία της. Δύο γυναίκες, άγνωστες μεταξύ τους, που αναζητούν μία νέα αρχή. Μόνο που όταν η ευχή τους εκπληρώνεται, οι δρόμοι τους συναντιούνται στον ίδιο άντρα...