Δεν είναι ένα στοίχημα το να ενδιαφέρεται κανείς, ως φιλόσοφος, για έναν κοινωνιολόγο που εξαρτά την επιστημονικότητά του από την απόρριψη κάθε φιλοσοφικής αναζήτησης; Το έργο του Μαξ Βέμπερ, παρ' όλ' αυτά, δεν είναι ένα μνημείο θετικιστικής σκέψης, όπως θέλησαν κάποιοι να το παρουσιάσουν. Η σκέψη του σχετικά με τη μεθοδολογία για μια εμπειρική γνώση της ιστορίας έχει για βάση μια θεωρία της νεωτερικότητας που τροφοδοτείται από την πολεμική με τους οικονομολόγους και τους ιστορικούς του καιρού του και που ενσωματώνει την κληρονομιά του Μαρξ και του Nίτσε.

Υπό ποίες συνθήκες μπορούμε να κατανοήσουμε τις πράξεις των κοινωνικών παραγόντων; Η επαγωγική μέθοδος των ανθρωπιστικών επιστημών, της κοινωνιολογίας και της ιστορίας κυρίως, βάζει στο παιχνίδι διαδικασίες μη μετατρέψιμες στις άλλες επιστήμες; Σε αυτές τις ερωτήσεις, που είναι πάντα επίκαιρες, το έργο του Βέμπερ προτείνει απαντήσεις που θα είχε άδικο κανείς να τις θεωρήσει ξεπερασμένες. Πάνω απ' όλα, ο Βέμπερ μάς καλεί να σκεφτούμε τη σχέση του επιστημονικού ορθολογισμού με τις δομές ενός κόσμου που έχει όνομα: της Δύσης.