Mε βαραίνει το φονικό, το αίμα του σκοτωμένου με κυνηγάει τις νύχτες, στοιχειώνει τα όνειρά μου. Συνέχεια βλέπω τον ίδιο εφιάλτη: κείνον να στέκεται από πάνω μου και να λούζει τα μαλλιά μου με το αίμα του. Κι όσο προσπαθώ να τα ξεπλύνω απ' αυτό, το νερό να γίνεται όλο και πιο κόκκινο κι όλο να τρέχει απάνω μου αστείρευτο και να με πνίγει... Και πνιγμένη, έχοντας γεμίσει την κάμαρά μου με το αίμα του, την ίδια στιγμή ν' απλώνει το χέρι του και να με παίρνει μαζί του στην κόλαση... για πάντα. Δεν ησυχάζω, ύπνος δε ζυγώνει πια τα βλέφαρά μου τις νύχτες.»