Τα διηγήματα της συλλογής αυτής, βιωματικά τα πιο πολλά, μοιάζουν με μικρά ντοκιμαντέρ, τρυφερά αναθήματα σ' όσους άφησαν τη σκιά τους, καλλιτεχνική και ανθρώπινη, στην ψυχή του συγγραφέα: Αλέξης Δαμιανός, Μανόλης Αναγνωστάκης, Μάνος Χατζιδάκις, Πάνος Φειδάκης, για να μιλήσουμε μόνο για τους απελθόντες. Το Μουσείο, η Ακρόπολη, το Ηρώδειο, ως σκηνικά, εναλλάσσονται με τόπους χθεσινούς, εμβληματικούς για την γενιά του Λάκη Παπαστάθη: ο Μαγεμένος Αυλός φορτισμένος εσαεί από τον θαμώνα του. Το Κύτταρο -νεκροζώντανοι, σκηνές ροκ- στη δικτατορία. Το ’λσος Παγκρατίου και τα λαμπερά καλοκαίρια της νεότητας. Ο συγγραφέας ψηλαφεί διακριτικά τα παράπλευρα μονοπάτια της καλλιτεχνικής δημιουργίας:
Τα πεταμένα δοκιμαστικά μιας ταινίας - πολύτιμα σκουπίδια
Την εξερεύνηση - σαν αποκάλυψη-στίχο, στίχο ενός ξεχασμένου ποιητή
Την αύρα που λείπει κι απ' το πιο αριστοτεχνικό αντίγραφο ενός σπουδαίου πίνακα
Την επώδυνη μύηση στα μυστικά του θεατρικού ρόλου, είτε για την Επίδαυρο είτε για την ταπεινή ερασιτεχνική παράσταση.
Πίσω από τις νοσταλγικές και χαμηλότονες ιστορίες, προβάλλουν τα μικρά και τα μεγάλα ερωτήματα του καλλιτεχνικού φαινομένου, πολλαπλώς απαντημένα και, τελικά, αναπάντητα.