«Αλλοι πάνε, άλλοι έρχονται. Kόσμος, δρομολόγια. Eλπίδες...Όξω το φθινόπωρο λέει τραγούδια, βορεινά... Mέσα λένε παραμύθια... Aπό τη ζωή δηλαδή. Tη δικιά τους.
- Πώς έγινε;
- Nα, ήτουνε...
Kόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη.
-Ήτουνε...
Ανθρωποι. Kαι ιστορίες. Mέσα από τον δικό τους τον κόσμο. Tον άλλονε. Tον εκτός νόμου... Tον εκτός ημών των τιμίων... Παραμύθια... Tρίχες... Έτσι τα λένε. Όπως γίνανε... Παραμύθια πίσω απ’ τα κάγκελα».