Το βιβλίο του Μάξιμου Δρακούλη, είναι ένα αποκαλυπτικό ιστορικό ντοκουμέντο, γραμμένο από ένα μετανοημένο κομμουνιστή, για τη δράση και τους τρόπους προπαγάνδας του ΚΚΕ, οι οποίοι παρέμειναν αναλλοίωτοι μέχρι τις μέρες μας.

Από την Φεντερασιόν της Θεσσαλονίκης και την ίδρυση του Σ.Ε.Κ.Ε τον Νοέμβριο του 1918, στην απόπειρα διάσπασης του μετώπου της Μικράς Ασίας με την προσπάθεια αλλοίωσης του φρονήματος των Ελλήνων στρατιωτών και στη διχαστική και εμφυλιοπολεμική τακτική και τα χρόνια του μεσοπολέμου έως το κίνημα της Μέσης Ανατολής και του Ναυτικού κατά τη διάρκεια του Β' ΠΠ, αλλά και το αιματοκύλισμα της Ελλάδος, με τους δύο γύρους τρομοκρατίας και θηριωδίας τον Δεκέμβριο του 1944 και το 1947, το ΚΚΕ δεν άλλαξε σε τίποτα ακόμα και σήμερα. Διαβάζοντας το ακόμα και ο πιο επιφυλακτικός αναγνώστης θα διαπιστώσει ότι το ΚΚΕ δεν άλλαξε στο παραμικρό ούτε τα απατηλά και εθνοκτόνα πιστεύω του, αλλά ούτε και την τακτική του την οποία μόνο την προσάρμοζε ανάλογα με τις εποχές ανάλογα με τις πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες. Ίδιος ακριβώς είναι ο τρόπος εκλογής των προεδρείων των διαφόρων συνδικάτων με απώτερο σκοπό τον έλεγχό τους και μέσω αυτού, την εξυπηρέτηση στενών κομματικών συμφερόντων που δεν ταυτίζονται με την ευημερία των εργαζομένων (μάλλον το αντίθετο).

Τίποτα επίσης δεν άλλαξε όσον αφορά στη δημιουργία και στη λειτουργία των διαφόρων επιτροπών και των μετωπικών οργανώσεων, τις οποίες συστήνουν με αφορμή το οποιοδήποτε κοινωνικό ζήτημα, χωρίς όμως να φανερώνουν τους πραγματικούς σκοπούς τους, με σκοπό να παγιδέψουν ανύποπτους συμπολίτες μας, με κορυφαίο παράδειγμα τη στάση τους στα θέματα της ναυτιλίας, όπου με ετσιθελικό τρόπο αποκλείουν λιμάνια, εμποδίζοντας εργαζομένους να εργαστούν και προϊόντα να διακινηθούν, αδιαφορώντας αν έτσι καταστρέφουν κάποια άλλη κοινωνική ομάδα. Αυτό όμως που προξενεί μεγαλύτερη εντύπωση είναι ο ομολογία των ηγετών του ΚΚΕ το 1925 ότι πρέπει να σταματήσει ο «αγώνας» για ανεξάρτητη και ενιαία Μακεδονία και Θράκη, όχι γιατί είναι κατάφορα προδοτικός για την Ελλάδα αλλά γιατί έδωσε στην αστική, κατά αυτούς, τάξη τα δικαιολογητικά για να θέσει το ΚΚΕ εκτός νομού αλλά και γιατί αποδιώχνει τις μεγάλες λαϊκές μάζες από αυτό (Ι. Κορδάτος, Θ. Αποστολίδης). Πάνω απ' όλα δηλαδή, τοποθετούν το συμφέρον του κόμματός τους και τους ξένους πάτρωνές τους και όχι της πατρίδος τους.

Εν ολίγοις, βλέπουμε μια ιστορική πορεία από το 1918 έως σήμερα να συνεχίζεται ίδια μέχρι κεραίας ακόμα και μετά την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων.