ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΔΟΚΙΜΙΟ

Kατηγορούμαστε ότι όλοι ''μαζί τα φάγαμε'' και ότι όλοι είμαστε υπαίτιοι για το σημερινό χάος. Διαφωνώ.
Ο απλός λαός είχε και έχει συνείδηση των καθηκόντων του, ήταν και είναι ευαισθητοποιημένος ως προς τη σπουδαιότητα των θεσμών, καταφεύγοντας στη μικροαπάτη μόνο όταν ενθαρρύνεται από ένα αδιάφορο, πολιτικοποιημένο κράτος.

''Από τις τάξεις του απλού αυτού κόσμου θα μπορούσε η χώρα μας να αντλήσει το ταλέντο και το πνεύμα αυτοθυσίας που χρειάζεται για να ανακτήσει την ψυχική της γαλήνη, την ανάγκη να ονειρευτεί ξανά, την αυτοπεποίθηση που θα της επιτρέψει να υψώσει το ανάστημά της απέναντι στους ψευτοπαλληκαράδες που θέλουν να τους θεωρούμε φίλους ή που, παρά τους ισχυρισμούς τους περί του αντιθέτου, επιδιώκουν να μας επιβάλουν τις δικές τους φιλοδοξίες''.

To βιβλίο αυτό εξετάζει τις περισσότερες από τις κρίσεις που κοντεύουν να γονατίσουν την πατρίδα μας: την οικονομική, την εξωτερική, την μεταναστευτική, την αναίσχυντη υποβάθμιση της εθνικής μας συνείδησης, τα αυξανόμενα προβλήματα στη Θράκη λόγω του τουρκικού επεκτατισμού και τελειώνει με μια σειρά ''νέων'' προτάσεων και για τα εξωτερικά μας προβλήματα και για τα οικονομικά. Προπαντός όμως πρεσβεύει ότι σωτηρία δεν θα έλθει μέχρις ότου οι άνθρωποι που μας έφεραν στο χείλος της αβύσσου αποστρατευθούν οριστικά από την πολιτική μας ζωή. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται με ''αποχή'' ή ''λευκό'' παρά μόνο με στοχευμένο ''μαύρισμα'' στις επόμενες κάλπες.