Σε μια χώρα που μοιάζει η ίδια με πέτρα σκαλωμένη στα κύματα, σε μια χώρα με μαρμαρωμένους βασιλιάδες και μαρμαρωμένα αλώνια, οι πέτρες όχι μόνο... ανοίγουν, αλλά έχουν μιλιά. Και λένε ιστορίες. Πολλές και σωστές. 'Αλλωστε, μόνο οι Ιστορίες που τις είπε η πέτρα είναι για πάντα.

Αλλά ας πάρουμε τις ιστορίες -και τις πέτρες- από την αρχή. Κι ας τις αφήσουμε να μας πουν για την Κνωσσό και την ιστορία αγάπης που ξετυλίχτηκε στα μινωικά ανάκτορα (Το παλάτι με τα χίλια πεντακόσια δωμάτια), τα Κυκλώπεια Τείχη και τους γίγαντες πολεμιστές Αχαιούς (Τα τείχη των νικητών), για την Ακρόπολη και τους Αθηναίους οτυ Χρυσού Αιώνα (Οι πιο γρήγορες πέτρες του κόσμου) και το θέατρο της Επιδαύρου και τους μάγους-γιατρούς (Οι πέτρες του γιατρού).

Η Μαρία Αγγελίδου με τη μεστή και σύγχρονη γραφή της και η Φωτεινή Στεφανίδη με τις ζωγραφιές-τοιχογραφίες της κατάφεραν να συνθέσουν ένα έργο που χωρίς να χάσει την ομορφιά και την αμεσότητα ενός παραμυθιού, αποτελεί ταυτόχρονα ιστορικό ντοκουμέντο.