Μια συγκλονιστική πορεία προς μια πραγματικότητα που απλώς δεν ήλθε ακόμη - ή μήπως ήδη ζούμε τα πρώτα συμπτώματα της αλλαγής; Κάποτε οι πόλεις ήταν απλοί τόποι σύναξης και αμοιβαίας προστασίας - αλλά και τα ιδανικά θερμοκήπια μιας αγελαίας ανθρωπότητας, ενός άβουλου κοπαδιού ανθρώπινων προβάτων. Σ αυτές μάθαμε να σκύβουμε το κεφάλι, και σκύβοντας το κεφάλι πάψαμε να βλέπουμε τ αστέρια. Και με το χρόνο οι πόλεις εξελίχτηκαν σε μαντριά και σε φυλακές - ως τη στιγμή που ο άνθρωπος ωρίμασε αρκετά για ν απαλλαγεί από τα δεσμά του και να ξεφύγει από τα μαντριά-πόλεις. Τόσο ώριμος ώστε ν απαλλαγεί ακόμη κι από τα δεσμά των κοινωνικών, θρησκευτικών και πολιτικών ιδεολογιών!
Αλλά μήπως ήταν πλέον αργά γι αυτόν; Γιατί, με την ωρίμανση φτάνει γοργά και η σαπίλα.
Ίσως η Γη να χρειαζόταν κάτι πολύ πιο φρέσκο πλέον, κάτι που θα έβλεπε με νέα μάτια και θα βάδιζε σε νέους δρόμους.
Αλλά το νέο κρύβει πάντοτε πολλές εκπλήξεις.