Για να περάσουν τα αποτελέσματα της ψυχοπαιδαγωγικής έρευνας στο σχολείο και να επιδράσουν αποτελεσματικά στη βελτίωση της εκπαίδευτικης πρακτικής, πρέπει να τα αφομοιώσουν οι εκπαιδευτικοί.
Ερευνητές και εκπαιδευτικοί πρέπει να συνεργάζονται, να επικοινωνούν μεταξύ τους, να μιλούν την ίδια γλώσσα. Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να αρθούν τα εμπόδια που δυσχεραίνουν τη συνεργασία αυτή.
Αυτό μπορεί να γίνει με τη μύηση των εκπαιδευτικών στη γλώσσα της έρευνας.
Έτσι θα υπάρχει συνεχής και αμφίδρομη ροή πληροφοριών μεταξύ ερευνητών και εκπαιδευτικών.
Αν αυτό συμβεί, τοτε η εκπαίδευση θα ανακαινίζεται, η ψυχοπαιδαγωγική έρευνα θα αναπτύσσεται, η θεωριτική -φιλοσοφική προσέγγιση των εκπαιδευτικών πραγμάτων θα μειώνεται και η ιδέα πως η εκπαίδευση είναι ζήτημα έμφυτης κλίσης ή κλήσης ολοένα θα εξαλείφεται.
Κι ακόμη,η λατρεία των παιδαγωγικών ειδώλών θα σταματήσει, η πίστη σε αυθεντίες θα παύσει, τη θέση των προσωπικών γνωμών, ως αλάνθαστων αξιωμάτων, θα πάρει η διατύπωση των αντικειμένικων ευρημάτων της έρευνας και τον τύπο του εκπαιδευτικού που σκέφτεται, κρίνει,ερευνά, γνωρίζει και αγαπά.