Ο Δημήτρης Χατζής είναι ένας από τους σημαντικούς εκπροσώπους της μεταπολεμικής μας πεζογραφίας. Ακολουθεί τη γραμμή της ελληνικής ηθογραφίας με καθαρά όμως ανανεωτικούς στόχους. Τόσο ως λογοτέχνης, όσο και ως πολιτικός διανοούμενος καταγράφει τις αλλαγές και τις ανακατατάξεις στην ελληνική κοινωνία, ενώ ενδιαφέρεται για αναπροσανατολισμούς και αναζητήσεις που ανιχνεύονται στο έργο του και συνιστούν την ιδιαιτερότητά του.

Η ηθογραφία του δε χαρακτηρίζεται από τη ρομαντική «λαογραφική» διάθεση της γενιάς των ηθογράφων του 1880, αλλά από τον αντιρομαντισμό, το ρεαλισμό, όπως είχε πει κι ο ίδιος στην «εξομολόγηση». Μέσα από τα διηγήματά του ξεπηδά η επαρχιακή κοινωνία του μεσοπολέμου καθώς και η μεταπολεμική, των οποίων όμως τα στοιχεία έχουν οικουμενικό χαρακτήρα και καθολική απήχηση. Εμβαθύνει στις περιπέτειες των ηρώων του, στην υπαρξιακή τους αγωνία, αναζητώντας τη συνάρτησή τους με τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες σε μια διαδικασία δυναμική.

Οι ήρωές του δεν είναι στατικοί, αλλά εξελίσσονται. Πρόκειται για ανθρώπους οι οποίοι μέσα από μια διαλεκτική σχέση που έχει ως βασικές της συνιστώσες το κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον, αλλά και την ανθρώπινη φύση, αγωνίζονται να φτάσουν εκεί που ονειρεύτηκαν. Aνθρωποι απλοί, αλλά προβληματισμένοι ελπίζουν και βρίσκονται σε αέναη κίνηση, ψάχνοντας να βρουν τον προσανατολισμό τους μέσα από τις αντιξοότητες. Και σε αυτό βοηθούν οι ιδιαίτερες περιστάσεις που διαμορφώνονται στο πέρασμα από τη μια εποχή στην άλλη, από την παραδοσιακή δηλαδή στη σύγχρονη κοινωνία.