Στο κείμενο αυτό ο φιλόσοφος κατάφερε, μάλλον για πρώτη φορά, «να εστιάσει» τη σκέψη του -η οποία βρίσκεται ακόμη σε φάση αναζήτησης- στα ουσιαστικά προβλήματα και σε όσα σχετίζονταν με τις αρχές. Μολονότι για τη συγγραφή αυτής της εργασίας έλαβε ως βάση τις σημειώσεις των προηγηθεισών πανεπιστημιακών παραδόσεων που είχε πραγματοποιήσει ως υφηγητής στο Φράιμπουργκ, από την άλλη όξυνε τη σκέψη του πρωτίστως από την άποψη της μεθόδου, έτσι ώστε να ξεδιπλώσει έναν προγραμματικό οδηγητικό μίτο για τη συνέχιση του φιλοσοφείν του, το οποίο στη συνέχεια με την κυκλοφορία του Είναι και Χρόνος την άνοιξη του 1927 κατέστη δημόσια γνωστό.